Charakter chropowatości zależy przede wszystkim od rodzaju narzędzia wykańczającego i kierunków jego przejścia po powierzchni części. Dobór właściwej chropowatości oraz optymalnego kierunku rys na powierzchniach trących może być ustalony dokładnie tylko doświadczalnie. Istnieją jednak ogólne wskazówki praktyczne. Chropowatość powierzchni musi zapewnić dostateczną przyczepność smaru, dlatego zbytnia gładkość powierzchni przyspiesza zużycie w początkowej fazie. Bardzo duża dokładność wykonania, zwiększając rzeczywisty styk części, wpływa równocześnie na zwiększenie współczynnika tarcia suchego. Powoduje to wzrost ilości energii potrzebnej na pokonanie tarcia, a tym samym zwiększa się intensywność zużycia. Dlatego zwiększenie wymagań co do chropowatości powierzchni, powyżej jej optymalnego charakteru, jest nieuzasadnione. Kierunek rys lub ułożenie falistości powstałych na skutek obróbki ma zwykle istotny wpływ na intensywność zużycia przy tarciu granicznym lub mieszanym. Zaleca się, aby kierunek rys przynajmniej na jednej z powierzchni styku był równoległy do kierunku ruchu. Tłumaczy się to poprawą warunków rozprowadzania smarów i stworzeniem warunków powstawania mikroklinów smarowych. Zjawiska te wpływają dodatnio na trwałość tak skojarzonej pary. Zaleca się np. kojarzyć obrobiony toczeniem lub szlifowaniem czop wału z panwią łożyska wykończoną przez przeciąganie poosiowe. Natomiast otwór stanowiący prowadnicę dla elementu o ruchu poosiowym powinien być obrobiony przez rozwiercenie lub wytoczenie.
