Dawka śmiertelna etanolu wynosi przeciętnie 200 — 400 g, co odpowiada około 0,5 — -0,75 l wódki wypitej w ciągu krótkiego czasu. Głębokość zatrucia, a więc szybkość wystąpienia ewentualnej śmierci zależy nie tylko od całkowitej dawki, lecz i od czasu, w ciągu którego była ona spożyta. Ratowanie zatrutych polega na płukaniu żołądka (jeśli czas, który upłynął od spożycia, nie jest długi). Ważne jest zapewnienie drożności dróg oddechowych i utrzymanie prawidłowej temperatury ciała. W celu utrzymania obojętnego lub słabo zasadowego odczynu moczu podaje się wodorowęglan sodowy. Podawanie węgla aktywowanego jest mało celowe, ponieważ około 20 g węgla może absorbować zaledwie 4 g etanolu. W przypadku hipoglikemii poleca się stosowanie dożylne glukozy. Ostatnio wykazano korzystne działanie naloksonu (antagonista receptorów opiatowych), który łagodzi lub nawet znosi wiele objawów zatrucia ostrego. Działanie tego leku jest jednak krótkotrwałe, być może, korzystniejsze skutki przyniesie zastosowanie w tej sytuacji innych antagonistów, np. naltreksonu.
