Chorobę robaczą (helminthiasis) wywołują pasożyty zwierzęce żyjące w jelitach Są to przeważnie robaki płaskie (przywry i tasiemce) lub robaki obłe (nicienie). Tasiemce pasożytujące w jelicie cienkim przyczepiają się do błony śluzowej ściany jelita za pomocą specjalnych narządów czepnycli. Nie mają one wyodrębnionego przewodu pokarmowego i odżywiają się całą powierzchnią ciała, wskutek endosmozy. Długość niektórych tasiemców dochodzi do 10 m i więcej. U ludzi spotyka się najczęściej tasiemca nieuzbrojonego {Taenia saginata), którego przejściowym żywicielem jest bydło rogate, bruzdogłowca szerokiego (Boihrocephalus latus), który w swoim rozwoju przechodzi przez żywicieli pośrednich (drobne skorupiaki i ryby, zwłaszcza szczupaki, miętusy lub okonie), oraz tasiemca uzbrojonego (Taenia śolium), którego żywicielem jest świnia, ale może być również i człowiek. Zakażenie człowieka tymi pasożytami następuje po spożyciu mięsa wołu, ryb lub świni, zawierającego wągry tych robaków, jeżeli nic było ono uprzednio w sposób należyty przyrządzone (gotowanie, oziębienie, suszenie). Dość często spotkać można u ludzi tasiemca psiego (Diphylidium canicum), który pasożytuje w jelitach psów i kotów; pośrednim jego żywicielem są pchły lub wszoły, które najczęściej u dzieci przypadkowo przedostały się do przewodu pokarmowego, stają się rozsadnikami wągra tego tasiemca. Do typowych tasiemców ludzkich zaliczyć jeszcze należy tasiemca karłowatego (Hymenolepsis nana), którego żywicielem pośrednim i ostatecznym jest człowiek.
