Chorobą wieńcową nazywamy stan niewydolności naczyń wieńcowych, charakteryzujący się dysproporcją między zapotrzebowaniem serca na utlenowaną krew a jej podażą. Jeśli dostęp tlenu do mięśnia sercowego jest mniejszy od jego zużycia, stan taki określa się jako ujemny bilans tlenowy serca (występuje tzw. choroba niedokrwienna serca). W niewydolności naczyń wieńcowych serca zastosowanie mogą zatem znaleźć leki poprawiające bilans tlenowy serca dwoma sposobami. Sposób pierwszy to zwiększenie podaży tlenu. Wpływają na to wszystkie leki rozszerzające naczynia krwionośne serca bez wywoływania nadmiernego spadku ciśnienia tętniczego krwi i pozbawione większego działania inotropowego. Pod względem mechanizmu działania są to w zasadzie leki działające bezpośrednio na mięśnie gładkie. Sposób drugi polega na zmniejszeniu zapotrzebowania serca na tlen poprzez zmniejszenie jego pracy. Są to więc np. leki o działaniu inotropowym i chronotropowym ujemnym; praktyczne zastosowanie znajdują m.in. leki j3-adrenolityczne, jak praktolol, oksprenolol, a także propranolol i pindolol. Są to też leki, które przez wpływy hemodynamiczne pośrednio odciążają serce (np. zmniejszenie tzw. powrotu żylnego).
