Obróbka wiórowa polega na toczeniu części o powierzchni miękkiej lub szlifowaniu. Obróbkę wiórową należy stosować tylko wtedy, gdy jest to technicznie i ekonomicznie uzasadnione. Ogólnie można stwierdzić, że części regenerowane za pomocą napawania wibracyjnego nie wymagają specjalnego przygotowania. Wystarczy, że powierzchnie napawane będą wolne od tlenków i tłuszczów. Obróbka wiórowa konieczna jest natomiast wtedy, gdy części są zużyte jednostronnie lub ich przekroje wykazują znaczne odstępstwa od przekroju kołowego, np. są owalne. Przy bardzo dużych owalach po obróbce wiórowej warstwa napawana zostanie w niektórych miejscach całkowicie usunięta i odsłoni rdzeń materiału części. Zwykle powierzchnie napawane i rdzenie materiałów części różnią się właściwościami. Obróbkę mechaniczną należy przeprowadzić również wtedy, jeżeli napawanie utwardzające prowadzono w osłonie emulsji. W tym przypadku bowiem występują wady spawalnicze: pęcherze gazowe, małe pory w pobliżu granicy napoina ? materiał rodzimy. Wielkości naddatków na obróbkę podaje technologia regeneracji części. Naddatek ten dla obróbki wstępnej powinien wynosić około 0,5 mm. Natomiast naddatek na obróbkę wykańczającą napoiny zależny jest od parametrów napawania; średnia jego wartość dla napawania w osłonie emulsji wynosi 0,5 mm na stronę, a dla napawania w osłonie CO2-ok. 0,3 mm.
