Karta weryfikacyjna powinna zawierać określenie wszystkich możliwych rodzajów uszkodzeń i zużyć, ustalać przyrządy i narzędzia pomiarowe konieczne do wykonania pomiarów, zawierać dane dotyczące wymiarów klasyfikujących, tj. wymiar nominalny, wymiar dopuszczalny dla części nie wymagających naprawy oraz wymiar dopuszczalnego zużycia, przekroczenie którego kwalifikuje część na złom. Karta weryfikacyjna może zawierać niekiedy określenie kolejnych wymiarów naprawczych, np. przy wałach wykorbionych określenie wymiarów dla pierwszego, drugiego, trzeciego itd. szlifu. Jeżeli część utrzymuje się w wymiarach dopuszczalnego zużycia i zakwalifikowana jest do regeneracji, rodzaj regeneracji określa symbol naprawy, który wiązany jest bezpośrednio z kartą technologiczną regeneracji oznaczoną tym samym symbolem. Części oznaczone są odpowiednim symbolem, który naniesiony jest również na karcie weryfikacyjnej. Pozwala to jednoznacznie zaklasyfikować część do odpowiedniego rodzaju regeneracji bez rozważań technologicznych na stanowisku weryfikacyjnym. W związku z tym dla weryfikatora istotne jest tylko porównanie uzyskanych odczytów na przyrządach pomiarowych z parametrami technicznymi zużyć granicznych lub dopuszczalnego zużycia.
